Eindelijk kan ik er een blogje over schrijven. Al is dit niet de eerste poging. Een twijfelkont als ik ben, haal het dan weer weg. 

In december kregen wij een mail dat we weer naar de onderwijsinspectie moesten. Ergens wist ik wel dat dat dit jaar zou zijn. We zijn immers al 3 jaar verder! 

De eerste keer was voor Fabian. Toen woonden we er net. Ik was ook net bevallen van Caspian. Erg hectisch allemaal en dan ook nog een inspectie. Gelukkig waren het vriendelijke mensen. Ze waren erg positief. Ook hebben ze nog tips gegeven om onze reis met thuisonderwijs aangenamer te maken.

Dit keer zou het niet alleen voor Fabian zijn maar ook voor Julian en Ravian. Plus het zou niet thuis zijn, zoals altijd, maar bij het CLB zelf. 

Ik zag mezelf al gaan met 3 (kleine) kinderen en tassen vol spullen. Niet te vergeten dat er wellicht ook 3 andere kinderen mee zouden moeten. (Gelukkig was Vake nog thuis. Die zou ons brengen en dan konden de jongste 3 kinderen bij hem blijven.)

Alsnog zou ik bepakt en bezakt zijn. Dat was zeker. 

Een week voor onze afspraak kregen we de mail met de tijd dat we aanwezig moesten zijn. 

Ik zelf heb niets anders gedaan. Ik wilde dat ze zagen dat wij het ook zo doen zoals ik kan laten zien. Stel dat ik nu ineens allerlei idealen ga vertellen als waarheid, dan zouden de jongens me gek aankijken.

Wel heb ik enorm getwijfeld aan mezelf. Wat als we het toch niet goed doen. Hoe ga ik 3 jaar onderwijs laten zien in zo'n korte tijd die we hebben. Zijn het vriendelijke inspecteurs? Wat willen ze precies zien? Nemen we genoeg mee? Neem ik niet teveel mee? Allemaal grote twijfels die voor ons bepalend zijn voor onze verdere opvoeding en leefwijze. 

Daar aangekomen zakte alle spanning wel weer iets. We waren te vroeg. Ik zou 2 afspraken hebben. Fabian en Julian zouden als eerst moeten en dan als 2e afspraak zou Ravian moeten. Gelukkig vroegen de inspecteurs of ik liever niet met 3 ging. Natuurlijk ging ik dat liever!

Het gesprek verliep goed. Ik heb veel kunnen vertellen en ze hebben veel gevraagd. Het was lastig omdat ik sommige dingen niet kon laten zien. We hebben het gehad over een tijdsband, maar die hangt gewoon aan de muur thuis. Of bepaalde boekjes, maar die staan gewoon in de kast. We moesten dus veel uitleggen. Uiteindelijk heb ik het meeste materiaal maar op de tafel gelegd. Zo konden ze het zelf inkijken. 

Aan het eind hebben de jongens ook nog wat dingen laten zien waar ze trots op waren. Dit vonden de inspecteurs erg leuk. 

Tijdens het opruimen van de spullen schijnt er tegen Julian gezegd te zijn door een inspecteur dat we " goed bezig waren".  Maar tegen mij is niks gezegd. Dus ik ging met een heel geladen gevoel naar huis. Ik zou bericht krijgen via post of mail, zei die man. 

Maar eindelijk, na een week wachten kregen we mail. Het stond nu zwart op wit. We zijn door de inspectie heen! Nu hoop ik eigenlijk dat het weer 3 jaar duurt, maar als we eerder moeten is het ook goed. We gaan gewoon door zoals we nu doen. Wel is er een soort last van onze schouders. 

We hebben een goede keuze gemaakt 3 jaar geleden!