En gelijk zie je het snoetje van en blond jongetje die een glas Roosvice naar zijn vader schuift. En daar zo heerlijk "het komt wel goed,  schatje"  zegt. Volgens mij het begin van een nieuw "het komt wel goed,  schatje" tijdperk.

Ik hoor het steeds vaker om mij heen. Moeders die aangeven dat ieder kind op zijn eigen tijd ontwikkelt. Pas iets gaat doen, als hij of zij er zelf klaar voor is. Maar ja,  leuk gezegd. Zeker in een tijd waar iedereen, dus ook kinderen, moet voldoen aan bepaalde maatstaven. Een norm die gebaseerd is op gemiddelden. 

En ondanks de ouders enerzijds zeggen 'het komt vanzelf wel' , hoor je anderzijds ouders tegen elkaar opbieden over hun kind. Je herkent het vast wel en het begint al vroeg. "Slaapt hij/zij al door? Niet? Nou mijn Pietje deed dit al wel hoor."  Plus je krijgt ook nog een shitload ongevraagd advies.  

Meer van die vragen gaan over rollen, kruipen, lopen, zindelijkheid. En als ze naar school gaan worden het vragen over lezen en schrijven, tellen of wat je ook maar kan bedenken. En ja,  dat kan je alsnog onzeker maken ookal zeggen ze er achteraan dat 'alles op z'n tijd' gebeurd. 

Voor het grootste gedeelte, van de kinderen, kun je toch zeggen dat ze zich ontwikkelen 'op hun eigen tempo'. En daar is niks mis mee. Ik moet dan ook altijd denken aan de zwangerschapscoach. Die zei dan, met de juiste gebaren, 'je hebt kinderen die kunnen dit perfect (en deed een arm wijdt) en je hebt kinderen die kunnen dit nog niet (en deed haar andere arm wijdt). Maar de meeste kinderen zitten er allemaal tussenin' en ze deed dan haar handen naar elkaar en weer terug. En dat is het precies!

Wij kregen het volgende  op het consultatie bureau te horen toen Caspian 7 maanden was.

Dame: en hoeveel eet hij?

Man: geen idee,  we geven hem gewoon wat op het bordje.

Dame:  maar u voert hem toch wel?

Man:  eh... nee niet echt. Hij eet met zijn handen.

Dame: u moet hem echt gaan voeren hoor anders leert hij nooit van een lepel eten!

 

Nou, die was nieuw! Haha. Ondertussen zou dat betekenen dat, mijn inmiddels 3 jarige Caspian,  niet van/met een lepel of vork kan eten. En echt,  dat komt wel. Als ze iets groter zijn in ons geval. En ja,  thuis eten ze nog geregeld iets met hun handen, who cares? Bij anderen of in een restaurant eten ze wel met bestek. En dat vind ik persoonlijk belangrijker! 

Even een stap maken naar Florian. Door hem schrijf ik dit.  Hij is 5,5 jaar,  leerplichtig (in belgië) maar zou pas vanaf 6 jaar 'schoolwerk' moeten starten. Dan zou hij in groep 3 (of dus 1e leerjaar)  zitten. Al die tijd, tot nu,  is hij niet naar een opvang of iets dergelijks geweest. Alleen thuis. Ik doe niks extra met hem voor school. Verplicht hem tot niks. Hij mag lekker spelen en doen. Mocht hij iets willen maken dan doen we dat. 

Maar nu komt het. Caspian zag letters op de tv. Loopt boos de kamer door want 'er stond wat'. Vervolgens komt Florian kijken. 'Ow joh, je moet even de bron aanzetten. De switch.' 

Ik was echt even versteld. Vroeg me af of ik het goed hoorde. Ja hoor, Florian had gewoon de letters gelezen. Ik vroeg of hij meer kon lezen. Hij zei de losse letters op en maakte daar woorden van. Sommige waren wat lastiger dan andere natuurlijk. Maar mijn kind kan lezen. En ik heb er niet eens iets voor gedaan! 

Als hij naar school ging kon hij het wellicht al eerder. Dat besef heb ik. Of, zoals mijn oudste, die las geen woord tot hij naar groep 3 ging. Maar het kon ook zijn, dat hij gepushed zou worden te lezen of letters te herkennen terwijl hij er nog niet klaar voor was. En dat kan meer frustratie opleveren. De druk voor een kleintje om te moeten lezen weegt zwaar. Het gevoel van falen. Fabian had dit. Hij moest al kunnen lezen volgens de juf. Maar hij had echt nul komma nul interresse. En ja, hij heeft lang gestruggled met lezen. Waarschijnlijk ook doordat hij beelddenker is. Maar hij kan het nu, met 10 jaar,  supergoed!

Dus voor alle ouders, die zich afvragen of het nog gaat gebeuren. Wat dan ook.  "Het komt wel goed, schatje" (schuift glas Roosvice toe)