Vake zit al enige weken thuis, Zijn project is gestopt en er is nu even geen zicht op een nieuwe. Op zich heerlijk dus, wat rust in huis. Of eigenlijk zorgt het juist voor meer onrust. De kinderen zijn niet gewent dat Vake thuis is en Vake is niet gewent thuis te zijn. Dit levert nog wel eens wat strubbelingen op. 

Het positieve aan het feit dat Vake thuis is is dat we de auto hebben. We kunnen nu dus een door de week ook dingen doen. Iets wat met thuisonderwijs natuurlijk prima gaat. Ik appte een vriendin en tevens andere thuisonderwijs moeder om eens af te spreken. Ze woont niet echt in de buurt dus afspreken doen we niet al te vaak. Eigenlijk veel te weinig! Ze gaf aan dat haar man thuis werkte op dit moment en 9 kinderen iets te veel van het goede waren. Ze kwam dus naar ons.

En wat een gezelligheid was dat! Haar kinderen zitten qua leeftijd precies tussen de mijne in en ze zijn een super leuk (en druk) stelletje samen. Ik ben blij haar te kennen aangezien ze, ondanks de afstand, iets waardevols toevoegt aan mijn kunnen met de kinderen en onderwijs. 

Het is fijn om visies en ideeën te delen met mensen die je vertrouwd, mensen die luisteren en niet gelijk iets zeggen. mensen die je helpen groeien, mensen die niet oordelen.

Dat laatste is de laatste tijd nogal aanwezig in de maatschappij. Al mijn hele leven ben ik een buitenbeentje. Doorzag andere leerlingen, andere collega's. En ook met onze keuze voor thuisonderwijs. Duidelijk dat we niet de mainstream lijntjes volgen. En dat voelt echt heel alleen. Je wordt aangekeken voor je keuze. Soms zelf ondervraagd alsof je een overtreding begaat. En dan is iemand om je heen die je begrijpt heel fijn.

Ik zie steeds meer dat de maatschappij verandert. Dit is al jaren zo. Logies, met alle nieuwe ontwikkelingen, maar ergens klopt het niet. Wij, mensen. zijn gezelschapsdieren, groepsdieren. Al eeuwen werken groepen mensen samen om iets te bereiken. Vroeger het jagen al. Het zorgen voor kinderen, het verzorgen van eten. Mensen hielpen elkaar als er iets te vieren viel, maar ook juist als er onheil was. Er gevochten moest worden, huizen gemaakt, een kind kwijt of ziek was. Iedereen kon op elkaar steunen. Kinderen leerden van wat ze zagen. Hun ouders, maar ook de buren en die buren. Eigenlijk een heel volk of stam. Het is niet voor niets " it takes a village to raise a child". 

Maar vandaag de dag is die village er niet. Weinig mensen kennen hun buur eigenlijk. Je hoeft natuurlijk geen dikke mik te zijn met iedereen, maar veel is het ook niet meer. De maatschappij is druk. Druk met werken, druk met allerlei activiteiten. Maar niet meer druk met elkaar. Er wordt van alles uit handen gegeven. Kinderen die van de ochtend tot de avond ergens zijn, maar niet thuis, En ook van de kinderen wil iedereen iets. School, sportclubs. Maar bijna alles is een moeten geworden in plaats van een eigen keuze. Iedereen wordt massaal hetzelfde geleerd op dezelfde leeftijd op hetzelfde moment. En dit gebeurd al jaren lang. 

Maar ook hier was juist het mooie van die "village".  De kinderen leerden vaardigheden op momenten dat ze daar klaar voor waren. Wanneer ze de verantwoording aankonden. En dat is zeker niet voor ieder kind op hetzelfde moment. En het is niet fout of slecht als een kind iets niet kan op een bepaalde leeftijd. Er zijn vast vaardigheden die ze wel onder de knie hebben. Maar een hele "village" hielp mee in de groei van een kind. En die zelfde " village" kende je kind ook door en door.  Tegenwoordig zitten er in een klas 30 leerlingen en ondanks dat ik de namen echt wel kende en de handschriften aardig uit elkaar kon halen, kende ik het kind maar oppervlakkig. Zijn of haar leerprestaties kende ik dan weer wel. Maar ook een kind is meer dan dat. 

En wat ook erg verandert is is dat mensen iets vinden. Ze vinden altijd ergens maar wat van. Het meest van wat ze vinden is dan ook nog eens negatief. Er wordt niet meer gekeken naar wat iemand kan of goed doet, hoeveel iemand is gegroeid, maar hoeveel fout je hebt of wat je nog niet kan. Ze spuwen hun mening, vaak ook nog als feit, alle kanten op. Er zijn weinig luisterende oren meer te vinden. Mensen die je een hand reiken. 

Mijn vriendin is in vele opzichten heel anders. Andere opvoeding, ander voedingspatroon, andere gewoonten. En natuurlijk kunnen we er iets van vinden en denken. En dat mag je ook wel, maar we bekritiseren elkaar niet. We laten de ander in zijn waarde. Denken mee met problemen, maar bieden niet perse een oplossing. Wel reiken we elkaar een hand. Delen inzichten en praten over problemen. 

En ja, ik vind wat. Ik vind dat mensen meer zouden moeten luisteren naar elkaar. Elkaar meer zouden moeten helpen en steunen. Meer verbonden moeten zijn met elkaar.  Vragen hoe het iemand vergaat is maar een kleine moeite. Een lach of een zwaai. Maar het fleurt iemands dag op. En ja, je mag absoluut ergens wat van vinden. En ondanks dat het niet is wat je zelf zou volgen, kun je een ander absoluut nog steunen. Je hoeft het er niet mee eens te zijn. Maar luisteren naar iemand heeft daar weinig mee te maken. En wie weet, wie weet pik je er iets uit wat wel van toepassing is. Dat noemen ze dan juist weer GROEI.

De kinderen waren zo leuk samen.  9 totaal verschillende kinderen. maar wel 9 kinderen die elkaar in elkaars waarde laten.